കാഞ്ചനക്കൂട്

ഞാന്‍ ഒറ്റയ്ക്കാണ്
പകലുകള്‍ ഏകാന്തവും

രണ്ടു കിടപ്പുമുറിയിലും അടുക്കളയിലുമായി
ഞാന്‍ ജീവിതം തളച്ചിരിക്കുന്നു

അടുക്കളപ്പാത്രങ്ങള്‍ എന്റെ കൂട്ടുകാരികള്‍
അവര്‍ എന്നോട് കിന്നാരം പറയും
ചിലപ്പോള്‍ കലപില കൂട്ടും
മറ്റുചിലപ്പോള്‍ പ്രതിഷേധിച്ചു പൊട്ടിച്ചിതറും
എങ്കിലും അവര്‍ എന്റെ ചങ്ങാതിമാര്‍

എന്റെ നോവുകളെ നുറുക്കി
സമം കണ്ണീരുപ്പും ചേര്‍ത്ത്
ജീവിതത്തീയില്‍ പാചകം ചെയ്യുന്നു

രുചിയോടെ വിഭവം സ്നേഹമായ് വിളമ്പുന്നു

തിന്മയെ ചൂലാല്‍ അടിച്ചുവാരുമ്പോള്‍
ദുഖങ്ങളെ അമര്‍ത്തി തുടക്കാന്‍ മറക്കാറില്ല

പകലിന്‍റെ ഓരോ നിമിഷങ്ങളേയും കൊന്നു തീര്‍ക്കുന്നു
നിലത്തുവീണ ദാരുക രക്തംപോലെ
ഓരോ നിമിഷവും ആയിരം നിമിഷങ്ങളായ്
പുനര്‍ജനിക്കുന്നു

മൌനം ഒരലങ്കരമായ് എന്നെ മൂടുമ്പോള്‍
ശീതീകരിച്ച മുറിയില്‍,സൌഭാഗ്യത്തിന്റെ മടിയില്‍
ഞാന്‍ തൃപ്തയായ വീട്ടമ്മ